Instytut Grotowskiego wraz z wrocławską filią Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego (Wydziałem Aktorskim i Wydziałem Lalkarskim) zaprosili do projektu wrocławską Akademię Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta (Wydział Rzeźby i Mediacji Sztuki) oraz Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego.
Łącząc różne środowiska uczelni artystycznych, pragniemy dać szansę młodym artystom i artystkom do poszerzania swojej wyobraźni oraz łączenia potencjału poszczególnych dziedzin. Chcemy w ten sposób stworzyć warunki sprzyjające rozwojowi performansu, ale także krytycznemu myśleniu o sztuce. Dążymy do tego, aby żywa sztuka, przejawiająca się w „obecności” i „działaniu”, nie tylko była praktykowana, ale także żeby wokół tej praktyki rozwinęła się refleksja nad istotą performansu. Zależy nam na wymianie doświadczeń i dyskusji, w tym także na poszerzeniu obszaru sztuki performansu poprzez dialog międzypokoleniowy – spotkania młodych twórców i twórczyń z uznanymi artystami i artystkami – performerami i performerkami.
Ponad trzydzieści lat temu, u kresu swej teatralnej podróży Jerzy Grotowski pisał: Wyłania się czy narasta pewien obraz człowieka, który nie jest globalny, ale który jest narastający. Powiedziałbym: istnieje człowiek narastający. To nie znaczy: średni człowiek statystyczny, to znaczy tylko tyle, że narastający. Jaki jest ten człowiek narastający? Liść na wietrze – ze skurczem, ze zużyciem i ze skazami. Coś ma – ale ma za mało. Rosnącą aspirację i frustracje codzienności. Realne i zasadne, ale tak jak powiedziałem – reakcje są ślepe i skurczowe. Złość, twardość pięści, twardość zmowy, lepkości. Człowiek – zupa, która jest jednocześnie mieszanką eksplodującą. Człowiek – maska i skurcz, ale którego substancja to mgła (…) Człowiek – meduza, przewala się, a oparzy jak dotknąć, jest w niej jad, jadowitość”. W końcu Grotowski pyta: “czy meduzie można wszczepić kościec?
Kuratorka Przeglądu Monika Wachowicz chciałaby „żeby PPP stał się przeglądem aktualnych zjawisk z obszaru sztuki akcji, dialogiem tworzącym przestrzeń dla sztuki performansu – nie jako dodatku, lecz jako samej istoty działania, które podlega nieustannej transformacji – jest jednocześnie «pępkiem» i nowym polem, a zatem nieskończonym «życiem rozszerzonym». Chciałabym – i tego życzę młodym twórcom i twórczyniom – aby performans był nie tylko «robieniem» czy wręcz «od-robieniem», ale by stał się działaniem pozwalającym na poszerzanie samoświadomości. Performans nie może powstać bez całkowitego zaangażowania artysty, przy czym to zaangażowanie nie sprowadza się jedynie do określonego poziomu intensywności działania czy energii w działaniu; chodzi o absolutne bycie w procesie, w strumieniu”.
Podczas przeglądu zostanie zaprezentowanych około 30 performansów. Dla jednego z nich jest przewidziana nagroda publiczności. W ramach PPP odbędą się również Pokazy Gościnne.
Udział w przeglądzie jest bezpłatny, jednak warunkiem obligatoryjnym jest uczestniczenie we wszystkich wydarzeniach projektu w określonym wyżej terminie.
Aby wziąć udział w naborze, należy na adres e-mail monika@wachowicz.studio przesłać portfolio zawierające:
– wideo z zamysłem działania performatywnego – prosimy o opowiedzenie o pomyśle, podanie tytułu i wskazanie inspiracji (czas trwania wideo: 3–4 minuty);
– wstępny rider techniczny;
– wypełnioną kartę zgłoszenia ze strony: https://grotowski-institute.pl/projekty/ppp; potwierdzenie zapoznania się z warunkami uczestnictwa w PPP (https://grotowski-institute.pl/projekty/ppp).
Zgłoszenia przyjmujemy do 21.11.2025, do godziny 23:59, wyłącznie w formie elektronicznej jako aktywny link (np. do chmury Google). Prosimy nie przesyłać dokumentacji w formie załącznika w e-mailu.
Kontakt: Monika Wachowicz, kuratorka PPP E-mail: monika@wachowicz.studio Tel. +48 515 921 993
Pokazy Gościnne:
***** Performans Agnieszki Kulińskiej
Performans „*****” to akt działań twórczych sześciu artystek w procesie.
Próba „to perform” – działania, akcji – co często w konfrontacji z odbiorcą wywołuje potrzebę „sprostania”, „osiągnięcia spełnienia”, „popisu”, „pójścia na całego”.
Zderza to artystę nie tylko z oczekiwaniami widza, ale też z własnym wyobrażeniem siebie w akcji, analizą i oceną, co pociąga za sobą szereg kolejnych czynności selektywnych czy eliminacyjnych, decyzji o dekonstrukcji, syntezie czy doskonaleniu.
La Fin
Instalacja performatywna Studia WACHOWICZ/FRET
Performans „La Fin” dotyczy głęboko rozumianej ekologii kultury czy też – mówiąc za Jerzym Grotowskim – ekologii międzyludzkiego. To nie tylko ekologia zachowań, mikro- i makrorytuałów, lecz przede wszystkim ekologia środowiska komunikacyjnego i prawa do wyrażania siebie wobec innych, co z jednej strony stanowi fundament kultury zachodniej, jakim jest personalizm, z drugiej – nakazuje pamiętać, iż stwarzamy się każdorazowo „w” i „dzięki” kontaktowi z drugim człowiekiem.
No Exit
Performans Magdy Tuki i Anity Wach
Rodzaj trwogi, odrętwienia, poczucia niemocy, ciężkości materii, szaleństwa i oszołomienia (chwilowego) – tego rodzaju jakości krążą i nie dają nam spokoju. Będziemy złorzeczyć, zaklinać i przeklinać, wygłaszać złowieszcze przepowiednie. Bez cenzury. Może z sensem, a może bez. Z determinacją, na jaką pozwala nam elastyczność języka i nieugiętość ciała. Obrazy, które przywołujemy, powstają z poczucia kruchości.
Romeo
Performans Artiego Grabowskiego
Performans „Romeo” inspirowany jest autentyczną postacią – sąsiadem, emerytowanym profesorem, który cierpi właśnie na agorafobię. Profesor swój wolny czas spędza głównie na balkonie trzeciego piętra amfilady kamienicy. Balkon jest jego jedynym portalem komunikacyjnym ze światem zewnętrznym. Proscenium, z którego deklamuje swoje traktaty, obwieszczenia dla sąsiadów i moralizatorskie ostrzeżenia dla całego świata.
Z tych dwóch metrów kwadratowych daje koncerty i popisy poezji wizualnej, wzbogacone osobliwą „choreografią balkonową”. Cały jego wyimaginowany świat rozsadza kubaturę tych dwóch metrów sześciennych, z których nie ma drogi ewakuacyjnej.
